memorylane Part I

Waarom ik vanmorgen in de auto naar mijn werk  aan een bepaald feit uit mijn jeugd terugdacht ontschiet me. Maar ik was ver weg op memory lane.

We spreken van het jaar 1960 of daaromtrend, kan  één of twee jaar schelen.  Ik realiseer me dat dit voor jonge mensen een even grote tijdgap moet zijn als toen ik mijn moeder op één van de zeldzame momenten hoorde vertellen over 'den oorlog'.

Geen oorlog dus, wel de rand van een provinciestadje, Turnhout, begin jaren zestig.

Er was in die periode een buurtwinkeltje, een 'Vivo'. Ik veronderstel dat het van een soort keten moet geweest zijn want ik herinner me dat ik elders ook een Vivo gezien had en me daar erg over verwonderde.

We noemden het winkeltje niet Vivo of buurtwinkel, we moesten naar 'Gusta' want zo heette de uitbaatster. Gusta en haar winkeltje moeten toch een vrij belangrijke plaats hebben ingenomen hebben in mijn kinderjaren want er is meer dan één herinnering aan haar verbonden.

Wat me vanmorgen binnenschoot was de eerste Coca Cola die ik in mijn leven dronk.

Op een bepaald moment mochten alle buurtbewoners naar Gusta om iets nieuws te proeven. 

Buiten stond een hele grote rode vrachtwagen. Vanop een afstand zag ik dat  mensen rijtje stonden te schuiven vanop de straat.

Als het dan eindelijk onze beurt was (ik vermoed dat er een broer of zus mee was, ik stam uit een grote familie) werd ons een glazen flesje in de hand geduwd. Geen label, de naam in het glas geslepen, (of geperst of met wat procédé dan ook) bruin vocht.

Ik vond de smaak wel lekker. Ik herinner me ook dat er wel erg veel gas inzat. Ik kon het flesje, dat denk ik 25 cc bevatte amper leegdrinken door de hoeveelheid gas die het bevatte. Misschien was het moeilijk om het in een keer leeg te krijgen omdat ik niet gewoon was om dingen met bubbeltjes te drinken.

Een tweede herinnering aan Gusta was de Sinterklaas periode.

Sinterklaas kwam in hoogsteigen persoon de kindertjes van d buurt in de winkel een zakje snoep geven. Ik was toen wel even kwaad op Gusta. Sinterklaas vertelde me immers dat ik niet in de plassen mocht lopen en alleen Gusta kon hem dat verteld hebben! Ik moest daar immers elke dag passeren op weg naar school en inderdaad, plassen oefenden op mij een ongelooflijke aantrekkingskracht uit.

Een derde herinnering aan het winkeltje betreft kaas.

Ik was bij ons thuis degene die meestal achter de boodschappen ging. Ik vraag me nu af waar mijn ouders het hoofdbestandeel van hun wekelijkse inkoop gingen doen. Supermarkten waren er nog niet en tot ik een jaar of 6 was hadden we ook geen auto.

Natuurlijk waren er andere dingen. Mijn vader had een groententuin en we hadden appel- en perenbomen en rijen aardbeien. Verder kwam de bakker,de  brouwer  en de melkboer aan huis, net als de 'boterman'. Boter was het wel niet, het was margarine.

Dus ik moest voor kleinere dingen naar het winkeltje. Meestal waren dat dingen zoals afwasmiddel, een fles melk wanneer we teveel gedronken hadden voor de volgende komst van de melkboer, een flesje 'plix' waarmee mijn moeder haar haar kleurede...

Op een dag werd ik naar de winkel gestuurd voor onder andere kaas. Dat was dan sneetjes Gouda, de meestvoorkomende kaas, vee keuze was er niet.

Ik zie mezelf, al huppelend naar de winkel lopen, in mezelf de bestelling telkens herhalend. Wat er verkeerd gelopen is weet ik niet. Ik vermoed dat ik een half pond (toen ging alles nog met ponden) jonge kaas moest meebrengen. Ik denk dat ik die 'halve' vergeten ben. Gusta zal waarschijnlijk wel geweten hebben dat een halve kilo kaas wat veel was maar Gusta piepte niet.

Thuis gekomen was mijn vader  slecht gezind met wat ik mee had. Een halve kilo kaas, zonder ijskast, droogt snel uit. De kinderen waren eerder choco dan kaas gericht (ik vooral) en daar ze het niet te breed hadden konden ze verspilling zeker niet aan.

Ik was dus verplicht elke broodmaaltijd eerst een boterham met kaas te eten. Geen verspilling en zo heb ik kaas leren eten. Tegen dat de halve kilo op was, luste ik heel graag kaas. Dank je Gusta!