grumpy old woman

Met de lente komen er naast mooie bloempjes ook andere zaken de grond uitgekropen.

Vanwaar ze toestromen heb ik geen idee maar ik vermoed dat ze zowat van over heel Vlaanderen zijn.

Er zijn er drie soorten. 

De minst erge hebben enkel zichzelf, hun kinderen en eventueel hun hond mee. Ze zijn het minst lawaaierig, naast wat schrille kinderkreten en een vermanende :"opletten, je maakt je kleren vuil" of "laat liggen, dat is vies" zijn ze vrijwel geluidloos.

De honden die ze meehebben zijn steevast onaangelijnd, en worden zelfs wanneer er van de tegengestelde richting mensen naderbij komen niet aangelijnd, ze hebben er alle vertrouwen in dat hun viervoeters weten dat het niet geoorloofd is om wel aangelijnde honden aan te vallen. 

Het zijn ook deze mensen die hun jongen in het bos hun behoeften laten doen. Daar heb ik op zich niets tegen, ware het niet dat ze een halve rol toiletpapier op de plaats van het delict achterlaten. Even een klein putje schoppen of een stok hiervoor gebruiken, behoefte doen, papier er over, putje dicht, is blijkbaar iets dat niet meer gekend is. Dieren hebben nog wel de welvoeglijkheid om hun uitwerpselen in te graven.

Wat erger is bij de voetgangers zijn de wandelgroepen. Die mensen mogen natuurlijk genieten van de ministukjes natuur die we nog over hebben maar juist door het feit dat ze zo klein zijn kan je deze mensen dus niet ontlopen als je zin hebt om eens niemand te zien. 

Het ergste aan deze groepen is dat ze zo ongelooflijk bang zijn om verloren te lopen (in onze bossen, een voorschoot groot?) en daarom aan elke boom een wegwijzer moeten hangen. Als de bomen het niet erg vinden om versierd te worden ik ook niet maar kunnen ze die dingen na hun wandelbehoeften dan niet terug weghalen? Of vinden ze de pijlen niet meer terug? Tja, kruimeltjes strooien dan?

De tweede soort die de bossen onveilig maken zijn de mountainbikers. Op zich ook weinig tegen deze mensen, zolang ze rijden waar ze mogen rijden. Beschermde stukjes bos zijn niet voor niets beschermd. Ik ga daar ook niet stappen. 

Ik heb wel bewondering voor die mensen hun doorzetting. Om de terreinen die zij kiezen te overwinnen heb je fysiek nodig. Veel fysiek. Je mag niet bang zijn van water en modder. De modder geeft hen iets van heldhaftige krijgers, daar, al hotsend en fietsend en waarschijnlijk ook bij thuiskomst waar vrouwlief hen al mopperend zal wijzen op het feit "dat die modder er niet uitgaat hoor!  Ik kan geen mirakels verrichten!" En dan was ik zo naief om te geloven wat die   waspoeders beloofden. Wat ik wél ergerlijk vind zijn al de enrgydrink plasticjes en bussen die ongegeneerd tussen de struiken worden gegooid. Ik kom in hun tuin toch ook niet mijn afval gooien?

De toch wel lastigste groep (buiten de quatrijders die verdorie onze wandelwegen vermassacreren en die ik heel graag eens zou zien vastrijden in de modder, in een heel erg woest onweer met kippe-eierengrote hagelstenen en zonder gsm en iedereen in een omtrek van 5 kilometer niet thuis zodat ze nergens kunen bellen maar verder ben ik helemaal niet wraakzuchtig hoor) zijn de 'motards'. Beste leuke mensen waarschijnijk. Alleen verstaan ze niet dat niet iedereen heet loopt van een stalen ros, dat niet alle vrouwen geil worden bij het zien van die woeste 'outaws'. Maar daar nog aan toe.

Ik woon toevallig in een straat die heel erg gegeerd is door de motoclubs, niet ver van een zijstraat die naar de top van een hevel en een bos leidt. Dus bij het eerste zonnetje worden de machines van stal gehaald en wordt er in clubverband stoer gedaan. Sommige clubs tellen heeeeel veel leden. Het gebeurt dan dat we ze van in de verte horen aandreunen. En dan komt duurt het soms vijf minuten aan de straatkant, dan vijf minuten aan de zijstraat kant. Leuk vertoeven in het zonnetje van mijn tuin. Stille momenten om rustig een boek te lezen. 

Tja , de prijs die ik betaal om in een mooie streek te wonen zeker? 

Ik wil best alles delen. Maar niet mijn rust! Die moet rustig blijven en wil ik niet delen met die helft van Vlaanderen die niet naar de kust is vertrokken.