avignon

Als ik tijd heb, en nieuwe impulsen voel, moet ik dit op een of andere manier kwijt in een creatief ei.

Daar beeldhouwen tenmidde van een druk plein in de gezellige drukte van een stadje geen optie is, en ik het schaamtelijk vind om op datzelfde plein een schetsblok te voorschijn te halen (daarvoor moet je goed kunnen tekenen, mensen gaan gegarandeerd over je schouder meekijken) zal ik nog maar eens wat schrijven.

Het vroeg en uurtje observatie op een terrasje in Avignon om een splintertje geloof in de mensheid terug te krijgen. Een mens wordt zonder er zich bewust van te zijn toch wat cynisch. Op dat terrasje werd ik vertederd door enkele mannen. Ja, je leest goed, mannen.

Een bejaard koppel, ik heb geen idee van hun nationaliteit want ze hoorden bij het terrasje aan de overkant van het plein, trok mijn aandacht. Hun broosheid door leeftijd was opvallend. Daarbij moet de vrouw zich aan de armen gekwetst hebben of een operatie hebben ondergaan. Haar arm was omzwachteld. de voorzichtigheid waarmee de man hnaar hielp bij het aantrekken van hara vestje toonde hoe hij met haar begaan was.

Enkele miuten later was ik nogmaals verrast. Een grote hond, de grootte van een gemiddelde scheper, passeerde voor mijn neus, achter zijn baasje aan, een jongeman, tijdelijk of niet, maar hoogst waarschijnlijk wel thuisloos. Het stof van 'onderweg' had in ieder geval een grijze patine over zijn lichaam gelegd. Van de jongeman bedoel ik, bij de hond was dat minder zichtbaar. Het was een bruin beest van onduidelijk, waarschijnlijk een mengeling, dus uniek ras. Hij volgde mooi zijn baasje, tot hij met een gemikte sprong recht in een bloembak met oleanders terecht kwam. Hij was dan misschien een straathond maar zijn behoefte deed hij in stijl, in een welriekende bak. De jongeman had ondertussen gezien dat er even verder een vrouw twee fietsen te koop stelde. Hij daar naartoe, ik zag hoe de vrouw het 'a vendre' plaatje wegnam. Ik dacht dat hij met fiets op de loop, of liever op de rij zou zijn maar het was een eerlijke proefrit. De wereld is dus nog niet om zeep.

De volgende opvallende verschijning was een groep Aziaten. Er zijn mensen die zeggen geen problemen te hebben in het verschil zien tussen Chinezen, Vietnamezen en weet ik veel, ik zie het niet. Wat ik wel zag was dat het Aziaten waren, allen gehoorzaam achter een vrouwelijke gids die een toestelletje bij had waarin ze sprak. Ik vermoed dat het een luidspreker achtig ding was want heel de groep had identieke blauwe oortjes in. Mevrouw de gids was blijkbaar een belangrijke bezienswaardigheid vergeten want ze keerde tien meter op haar stappen terug, de klas volgde gedwee. Ze moet dan een andere vrouw uit de groep een opdracht gegeven hebben of zo want die vrouw, zich wel bewust van de haar omringende terrasjes, maar zich niet kunnende verweren, gaf twee halfslachtige buigingen. Ze schaamde zich waarschijnlijk dood maar niet buigen was blijkbaar helemaal geen optie.

Daarna passeerde er twee koppels, los van elkaar, waarvan telkens de vrouw in een rolstoel zat. Evident kan dat niet zijn, op reis met een rolstoelgebruiker. Zeker niet in een std als Avignon, waar de straatjes en ook de voetpaden niet echt rolstoelvriendelijk zijn, een prijs voor toegankelijkheid zal de stad wel niet krijgen. Maar ja, in de 17, 18 de eeuw zullen rolstoelen eerder een zeldzaamheid geweest zijn. Het aantal bedelaars daarentegen zal mischien nu wel stilaan die van de middeleeuwen gaan evenaren. Zo is dat, in het rijke westen.