Hoeveel is een arbeidersleven waard?

Het overkomt me écht niet veel meer. Je kan het nakijken aan de data van mijn posts hier op mijn blog.
Maar daarstraks begon het, het sloop op me af. De onweerstaanbare drang om te schrijven.
En dus.
Aanleiding is iets wat me opviel daarstraks. Maar wat me ook deed terugdenken aan een goede week geleden.

Vanmorgen werden bij ons in de straat betonnen elektriciteitspalen weg gehaald. Zie je, die worden vervangen door die slanke, gladde, plastic aandoende electriciteitspalen (neen, we gaan niet discussiëren over esthetiek, ik zou niet durven ;-)
Waar het me om te doen is, is dat de elektriciteitspaal omgeslepen, en vervoerd werd door één (1) persoon. Eén persoon en een kraanwagen.
Hoeveel weegt zo'n paal? Hoe gemakkelijk is het om hier een zwaar ongeval te ondergaan? Of anders gezegd, hoe moeilijk is dit om dit op je eentje, zonder gevaar te doen? Niemand om te helpen uitkijken of er geen ander verkeer aankomt, niemand om te zien of de paal niet verkeerd terecht zal komen. Eenzaam gevaar.

Maar dit is geen alleenstaand geval. Vorige week spraken mijn zoon en ik de man die in het Muziekbos in Ronse, op het plateau aan de Geuzentoren, de kaalslag heeft geleverd. Niets tegen die man hoor, hij heeft zijn best gedaan, de schade lijkt echt wel beperkt, moto's en quads geven vaak diepere groeven in de ondergrond. 
Maar ook daar gaat het niet over. Het was zaterdag en de man was aan 't werk, de laatste bomen aan 't rooien. 
Ook hier was de man alléén bezig. Hij had op 4 dagen tijd, 1000 bomen gerooid. Op zijn eentje. Met zijn nieuwe zware machine. Ook hier moet je niet veel fantasie hebben om je in te beelden wat er allemaal mis kan gaan. 
Dus vroeg ik me af: wat is een arbeidersleven nog waard in deze, naar winstjagende neoliberale staat? Hoe lang blijven mensen dit nog pikken? Tot ze een dodelijk ongeval krijgen? 
Het is waarschijnlijk veel goedkoper om een schadevergoeding uit te betalen aan de weduwe dan een tweede arbeider in dienst te nemen. En jobs zijn er toch teveel nietwaar?

Toch nog wat bedenkingen na mijn verblijf in Avignon. Alhoewel, gisteren, toen ik de slaap niet kon vatten waren de ideëen legio en nu, me een klein beetje vervelend op de TGV, op terugweg, kom ik niet erg ver.

Ik ben vanmorgen opgestaan met een vrolijke zon, als ik nu door het treinraampje kijk, zie ik een mistroostig landschap, grijs met laaghangende wolken. Genoeg dus om direct te willen terugkeren. Waarom kiezen mensen er voor om elders te willen leven dan in de zon? Waarschijnlijk ook daarom dat er meer clochards, landlopers en thuislozen zijn in de warme contreien. Logisch. Als ik dan geen dak boven mijn hoofd zou hebben, zou ik er uiteraard ook voor kiezen om zo lang mogelijk droog en warm te blijven.

Toen ik thuis vertrok was dat niet met een 100% 'yes, lets go' gevoel. Ik heb het thuis immers ook zo comfortabel, dicht bij mijn zonen en mijn hond, alles bij de hand en nog zo veel te doen. En het was mooi weer. Al een hele tijd. uitzonderlijk mooi, deze zomer. Waarom wilde ik dan ergens naartoe waar ik nog nooit geweest was. Wat ging ik tegemoet? Hoe ging de gîte zijn? Je ziet dan wel foto's op internet maar die kunnen bedrieglijk zijn. Hoe zou de buurt zijn? Uiteraard werd die op de site als rustig en aangenaam aangekondigd. Eigenaars gaan de buurt van hun gîte niet aankodnigen als vuil, lawaaierig en stinkend naar de uitlaatgassen of urine.

Ging Avignon niet te toeristisch zijn? Waren er wel voldoende interessante zaken om me een week lang bezig te houden? En ja, je zit dan wel in het zuiden maar met die extreme weerstoestanden van tegenwoordig weet je maar nooit. Stel je voor dat het een hele week zou regenen!

Enfin, moest ik niet alles op voorhand gepland en betaald hebben, ik was misschien niet vertrokken.

Dat zou wel heel dom geweest zijn want ik heb en hele week mooi weer gehad, de gîte was al wat je er voor die prijs had mogen verwachten, Avignon en omstreken heeft veel meer te bieden dan dat je in een hap van een week kan verteren;

Maar de allergrootste meevaller, waarvoor je met een goedkoop treinticket zelfs als enige reden naar Avignon zou kunnen trekken is de tentoonstelling 'les papesses'. 5 topartiesten, 5 sterke vrouwen, jammer genoeg niet allemaal meer bij leven, stellen tot ergens in november ten toon. Camille Claudel (minnares van Rodin, maar volgens mij niet 'min'nares maar 'meer'), Louise Bourgeois, Kiki Smith, Jana Sterbak en onze eigenste Berlinde De Bruyckere geven van hun mooiste werken weer.

Het zou  moeilijk vallen te zeggen wie de papesse onder de papessen is. Naar originaliteit zou ik zeggen dat Louise Bourgeois, zeker als je het in de tijdsgeest plaatst, de spits afbijt, toch wel op de hielen gevolgd door onze Berlinde. Naar 'craftwomenship, zou ik Camille de eerste prijs geven maar ook weer snel gevolgd door Berlinde.

Voor Kiki en Jana zou ik misschien minder geneigd zijn een omweg te maken . Alhoewel, ook van hen waren er werken bij die hun kunnen en originaliteit ten toon spreidden.

Maar daar ging ik het niet over hebben. Maar nu het toch geschreven staat zal ik het straks maar posten ook . Die 5 pausinnen verdienen veel meer lof dan ik hen kan geven.

avignon

Als ik tijd heb, en nieuwe impulsen voel, moet ik dit op een of andere manier kwijt in een creatief ei.

Daar beeldhouwen tenmidde van een druk plein in de gezellige drukte van een stadje geen optie is, en ik het schaamtelijk vind om op datzelfde plein een schetsblok te voorschijn te halen (daarvoor moet je goed kunnen tekenen, mensen gaan gegarandeerd over je schouder meekijken) zal ik nog maar eens wat schrijven.

Het vroeg en uurtje observatie op een terrasje in Avignon om een splintertje geloof in de mensheid terug te krijgen. Een mens wordt zonder er zich bewust van te zijn toch wat cynisch. Op dat terrasje werd ik vertederd door enkele mannen. Ja, je leest goed, mannen.

Een bejaard koppel, ik heb geen idee van hun nationaliteit want ze hoorden bij het terrasje aan de overkant van het plein, trok mijn aandacht. Hun broosheid door leeftijd was opvallend. Daarbij moet de vrouw zich aan de armen gekwetst hebben of een operatie hebben ondergaan. Haar arm was omzwachteld. de voorzichtigheid waarmee de man hnaar hielp bij het aantrekken van hara vestje toonde hoe hij met haar begaan was.

Enkele miuten later was ik nogmaals verrast. Een grote hond, de grootte van een gemiddelde scheper, passeerde voor mijn neus, achter zijn baasje aan, een jongeman, tijdelijk of niet, maar hoogst waarschijnlijk wel thuisloos. Het stof van 'onderweg' had in ieder geval een grijze patine over zijn lichaam gelegd. Van de jongeman bedoel ik, bij de hond was dat minder zichtbaar. Het was een bruin beest van onduidelijk, waarschijnlijk een mengeling, dus uniek ras. Hij volgde mooi zijn baasje, tot hij met een gemikte sprong recht in een bloembak met oleanders terecht kwam. Hij was dan misschien een straathond maar zijn behoefte deed hij in stijl, in een welriekende bak. De jongeman had ondertussen gezien dat er even verder een vrouw twee fietsen te koop stelde. Hij daar naartoe, ik zag hoe de vrouw het 'a vendre' plaatje wegnam. Ik dacht dat hij met fiets op de loop, of liever op de rij zou zijn maar het was een eerlijke proefrit. De wereld is dus nog niet om zeep.

De volgende opvallende verschijning was een groep Aziaten. Er zijn mensen die zeggen geen problemen te hebben in het verschil zien tussen Chinezen, Vietnamezen en weet ik veel, ik zie het niet. Wat ik wel zag was dat het Aziaten waren, allen gehoorzaam achter een vrouwelijke gids die een toestelletje bij had waarin ze sprak. Ik vermoed dat het een luidspreker achtig ding was want heel de groep had identieke blauwe oortjes in. Mevrouw de gids was blijkbaar een belangrijke bezienswaardigheid vergeten want ze keerde tien meter op haar stappen terug, de klas volgde gedwee. Ze moet dan een andere vrouw uit de groep een opdracht gegeven hebben of zo want die vrouw, zich wel bewust van de haar omringende terrasjes, maar zich niet kunnende verweren, gaf twee halfslachtige buigingen. Ze schaamde zich waarschijnlijk dood maar niet buigen was blijkbaar helemaal geen optie.

Daarna passeerde er twee koppels, los van elkaar, waarvan telkens de vrouw in een rolstoel zat. Evident kan dat niet zijn, op reis met een rolstoelgebruiker. Zeker niet in een std als Avignon, waar de straatjes en ook de voetpaden niet echt rolstoelvriendelijk zijn, een prijs voor toegankelijkheid zal de stad wel niet krijgen. Maar ja, in de 17, 18 de eeuw zullen rolstoelen eerder een zeldzaamheid geweest zijn. Het aantal bedelaars daarentegen zal mischien nu wel stilaan die van de middeleeuwen gaan evenaren. Zo is dat, in het rijke westen.

white trails of planes

Er was een tijd (ja er zijn al heel veel tijden geweest , een post Dutroux tijd, een post Vangheluwe tijd, een post Facebook tijd, zelfs een post tijd, in tegenstelling tot 'B-Post, hoe belachelijk is dat nu), er was dus een tijd, heel lang gelden, toen ik en zoveel andere mensen, niet te tellen, kind waren. Op prachtige zomerdagen zoals nu, kon je, buiten op je rug liggend,  een prachtig blauwe lucht zien met een witte lijn. Die lijn had iets magisch. Er was een vliegtuig gepasseerd. Vanwaar zou het gekomen zijn en waar vloog het naartoe? 

Zoals je nu zelf ook al wel gezien zal hebben is die tijd voorbij. Als je nu naar de lucht kijkt zie je, zoals op deze foto, niet een streep maar vier, vijf, op een oppervlakte die je ogen kunnen ontwaren zonder je hoofd te bewegen. Is dit nog normaal? Gaan we er nu niet echt helemaal over?

Net zo 's nachts. Je ziet verschillende flikkerende lichtjes waarvan je nu weet dat het vliegtuigen zijn. Vroeger zou je er misschien een UFO in hebben gezien maar nu weet je beter. Vliegtuigen.

Hoeveel hangen er zo op een gegeven moment in de lucht? 

We zijn allemaal wereldreizigers geworden. Is dit ook niet buiten proportie? In de 16de eeuw was van hier naar Spanje reizen een avontuur waarvan je helemaal niet zeker was dat je het er levend van af zou brengen en was je weken onderweg. Maar ik vermoed dat je onderweg wel wat zou gezien hebben.

Nu stap je in een vliegtuigen enkele uren later zit je in een andere cultuur. Alhoewel.

Alhoewel, hoe anders zijn culturen nog? Vroeger (ja, ook weer vroeger, post tijd) waren de decors in Japanse films nog Japans, je zag hoe mensen van lage tafeltjes op de grond aten, hoe de muren papierdun waren etc. Nu zie je het verschil niet meer met een Westers interieur en een Aziatisch (in de film hé, ik ben er nog niet écht geweest). Heb je je al eens afgevraagd waarom? Hoe komt het dat alles zo 'westers' wordt? 

Maakt dat onze cultuur niet ontzettend opdringerig? En is onze westerse cultuur dat wel waard? Zijn wij dan écht zo superieur? Misschien dan toch maar eens beter rondom ons kijken.

Een kop in de standaard trok mijn aandacht. Hoe kan je nu kanker doodzwijgen? 


http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20120715_00223782


Nogmaals een 'hoe durven ze' gevoel, verontwaardiging dus. Ver - ont-waard-iging van de iraakse bevolking. Zowel door hun eigen regering, die wapens koop van zijn vijanden en hierdoor waarschijnlijk enkel het geweld, dat echt niet weg is aan de gang houdt. Ik ging een aantal online kranten te lijf met hun zoekmachine op Irak en kwam kop na kop tegen over doden bij geweld. Na een telling bleken er op exact 3 maanden tijd 275 doden gevallen te zijn bij aanslagen. De nieuwsberichtjes vertellen nooit wie de aanslagen pleegt en wie de slachtoffers zijn. Ja meestal burgers maar daar moet je het mee klaren. de wapens met dewelke deze aanslagen zijn gepleegd moeten van ergens komen, logisch.
En dus wordt het stijgend aantal kankers, waarschijnlijk ten gevolge van granaten met verarmd uranium doodgezwegen uit schrik om de relaties met de wapenleveranciers namelijk de VS en het Verenigd Koninkrijk  niet te schaden.
Het is dus niet enkel over geld dat je een 'hoe durven ze' zou moeten roepen maar ook met de gezondheid van eigen bevolking wordt gespeeld. En natuurlijk niet enkel hierdoor in landen als Irak, het westen doet niet beter. Maar breek me de bek niet open over psychopharmaca want dan ben ik weer een paar pagina's bezig. Enkel nog dit: opletten want er is weer een nieuw product dat de markten zal willen veroveren. Men heeft een medicijn uitgevonden voor mensen met slaapproblemen zoals snurken en ongewilde bewegingen tijdens de slaap. Het middel een 'stoffetje' in de hersenen beïnvloeden dat de spieren zou verslappen bij ongewilde bewegingen. Hmm, verdacht toch weer, waar hebben we nog van stoffetjes in de hersenen gehoord... Maar inslaan zal het wellicht wel.




.

manipulatue

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20120614_00185657

Hier geloof ik dus weer eens niets van. Ja, dat die meneer van Pimco dat zei wel natuurlijk. Ik geloof dat hij het liefst van de hoogste bergtoppen zou roepen zelfs. Dat is immers zijn bedoeling.Paniek zaaien op de markten, de eurolanden op de knieën krijgen. 

We weten immers al lang genoeg dat zij die hebben, nooit content zijn en alsmaar gretiger meer willen. En hoe doen ze dat, ah, door de markten te manipuleren natuurlijk. Zaai paniek en je kan goedkoop investeren in zaken die het 'niet goed doen'. Dat 'niet goed' doen is natuurlijk ook heel relatief en gemanipuleerd en manipuleerbaar. Goedkoop kopen dus en verdere manipulatie zorgt er voor dat in nog niet bepaalde tijd deze zaken het dan weer plots goed doen. Goedkoop gekocht, in de toekomst duur verkocht.

Ik ken natuurlijk niets van economie en waarschijnlijk zit ik maar wat te raaskallen.

Wat ik ondertussen wél geleerd heb, is dat we verondersteld worden te geloven wat de media, politici en   'economen' ons proberen wijs maken. En dat is al meermaals gebleken meer dan leugenachtig te zijn.

En als je niet weet waar de waarheid echt ligt ga je fantaseren. 

Zo kan je je misschien vragen stellen bij de immo markt in Spanje. Er zijn in Spanje ontzettend veel nieuwbouwwoningen en appartementen die leegstaan. Leuk toch , voor mensen die goed boeren. Keuze genoeg voor een zomerverblijf in Spanje. En dit voor een prikje.

Wat hoe dan ook vast staat is dat de superrijken garen spinnen van de hele 'crisis'. De kloof tussen hen en de rest van de wereld is ondertussen een onoverkomelijke ravijn geworden.

een bank achteruit

Ouders. Rare dingen soms. Advocaten, rare dingen, meestal. Lees even dit: http://www.lalibre.be/actu/belgique/article/742345/des-parents-demandent-au-conseil-d-etat-d-annuler-la-punition-de-leur-enfant.html

In het kort, de ouders van een 10-jarige uit Quévy, zijn naar de gemeenteraad  getrokken omdat ze niet akkoord gingen met een straf die hun zoon opliep na een ruzie op de speelkoer. De jongen moest een opstel maken met de titel: 'je hoeft niet altijd de slechte raad van je kameraden op te volgen.'

Wat mij betreft een creatieve manier om met straffen om te gaan. 

De gemeenteraad bevestigde de straf. De ouders konden dit niet slikken n advocaat zijnde, trokken ze naar de raad van staten. Deze bevestigde de straf, vond het een goed idee omdat opstellen maken kinderen leren nadenken en leren zich op een correcte manier uit te drukken.

Ik hoop dit kind nooit te moeten tegen komen als het volwassen is. Tenzij het meer verstand heeft dan zijn ouders, vrees ik dat , het idee van alles te moeten aanvechten, altijd je gelijk te moeten halen, uit dit kind een vreselijk arrogante volwassene zal groeien. Maar misschien wordt hij ook wel een top advocaat. Waarschijnlijk één die zijn pleidooien door een ander zal laten schrijven want een tekst op papier zetten lukt hem nu al niet.

de markt

Jamaar wacht even, versta ik het nu goed? Lees misschien even dit kort artikel: http://www.demorgen.be/dm/nl/5036/Wetstraat/article/detail/1451576/2012/06/10/Lening-aan-Spanje-kan-onze-schuld-met-1-miljard-verhogen.dhtml
Er staat toch wel degelijk "...om zijn bankensysteem overeind te helpen..." Straf. Ik wil best solidair zijn met gelijk welk noodlijdend land. Maar dit gaat toch wel te ver? Er staat ook  "...wil Europa een krachtig signaal geven aan de markten..." 
Dus met andere woorden:  doe zo verder geen probleem, blijf je topmanagers maar exorbitante bonussen geven, helpt de boel maar naar de kloten, Europa zal je wel redden. De markt heeft dit signaal nodig. DE MARKT, het financiële systeem dus. Ja, zal wel dat ze dit soort signalen nodig hebben. Goed gedaan dus, bank vooruit en een kus van de juf.


Maar hoe lang kan Europa op deze manier landen 'redden' (hier zit ook weer zo'n instinker. Ze hebben het steed over landen redden maar in feite redden ze de banken) ? Wanneer je blijft uitlenen heb je op de duur zelf toch niet meer in het potje? Wat als 'Europa' zelf failliet gaat? Wie komt dan onze banken redden? 
Tijd om toe geven dat het systeem faalt. Dat 'de markten ' fictie zijn en enkel in het leven geroepen werden om mensen met veel geld hun geld te laten houden.

Fiertelen

Vanmorgen werd ik wakker geblaft door mijn hond. Het was net geen 9uur. Tinka klonk furieus, niet het gewone blafje van 'Er loopt iemand voorbij'. Ik verwacht een pakketje, niet genoeg wakker om te beseffen dat het zondag was dus met een haast die er bijna voor zorgde dat ik heel snel, maar dan rollend de trappen af ging, arriveerde ik voor mijn raam. ondertussen was het bij mij dan toch gedaagd dat het niet het pakje kon zijn. En voilà, daar had ik nu nog niet aan gedacht. Het was Fiertelzondag.

Ik heb in 2009 hier al eens over geblogd. Het was toen tegelijk verkiezingsdag. Welke, weet ik niet, geen enkel mens kan dat nog bij houden.

De Fiertel dus. Ik zal allicht nooit verstaan wat mensen bezielt om aan dit evenement, en dan verwijs ik even naar mijn archief voor hen die de Fiertel niet kennen : http://cedilletje.blogspot.be/2009/06/now-dice-are-cast.html mee te doen

Honderden mensen, mensen soms die om een brood te halen bij de bakker, 500 meter verder, hun auto nemen , die plots, bedenken dat ze wel eens 33,6 km willen wandelen. In groep, regen, wind of bakkende zon. Ze zullen mee doen. Dit wil zeggen, in ieder geval starten. Geen idee hoeveel er uiteindelijk de meet halen.

Ik heb dus het geluk, vandaar dat ik op die zondag wel eens wakker geblaft wordt, dat de Fiertel door mijn straat loopt.

Nadat ik dus vanmorgen van mijn eerste schrikken bekomen was, geeft mijn hond een tweede blafsalvo cadeau, erger dan de eerste. Ik stond ondertussen in de badkamer, toch nog steeds wat verdwaasd. Ik zag door het mat glas van de voordeur een silhouet. Daar ik nog niet aangekleed was, ging ik toch maar eerst even piepen door het raam. Een flik! Merde, ik verzeker je, net bekomen van het eerste schrikken, nog met prut in de ogen een flik voor je deur zien terwijl je kinderen niet in je buurt zijn, dat is nog eens schrikken.

Ik dus voorzichtig (was nog in 'nachtkledij' ) de deur op een kier. ''t is niks ze madame, 't regent.' Die man kwam dus gewoon schuilen. Maar bon. De Fiertel.

Ik heb twee videootjes gevonden op Youtube die interessant zijn wat betreft de Fiertel.

Ik stel voor dat je ze na elkaar bekijkt, kwestie van mooi te kunnen vergelijken.

Ik denk dat de vergelijking van deze twee videootjes mooi het verschil in tijdsgeest weergeeft.

Eerste opvallend verschil: in 1947 had de Fiertel nog een religieuze betekenis. Mensen hadden respect en discipline. Het hele gebeuren voltrok zich in volmaakte stilte (lol). Ander verschil, de Fiertel werd vaak met de fiets afgelegd. Je ziet, toen werd er ook al 'getricht'. Je hoort die TE VOET af te leggen, ook niet zoals de notabelen in een koets, of, in 1947 met de auto.  Die had toen meer prestige dan een koets, elke boer had immers zijn koets.

Nog één verschil waar ik het pover wil hebben: nu zijn de dragers en bellemannen duidelijk te herkennen: ze dragen een uniform. Kunnen we hier uit afleiden dat er in 1947 meer ruimte was voor individuele invulling? Lijkt me onwaarschijnlijk. Of is er nu een grotere behoefte om zichtbaar ergens bij te horen, tot een exclusief kliekje te behoren? 

Weer een aantal dagen dat er niets verschenen is op deze blog. Ik hoop elke dag dat er wel iets nieuw op staat maar dat lukt natuurlijk niet als ik het er zelf niet op zet. Een automatische blog, dat zou nog eens iets zijn.

Ja, ga ik zeggen dat ik geen tijd hebt gehad? Nonsens natuurlijk, iedereen heeft tijd zolang je leeft. Iedereen heeft op één dag trouwens evenveel tijd. Kwestie van tijd te nemen natuurlijk. Maar tijd die je neemt, en dat klinkt al een beetje misdadig, kan je niet aan iemand of iets anders geven. En dat klinkt dan weer egoïstisch. Niet alleen kwestie van tijd nemen dus, je kan zelfs tijd stelen. Maar stelen  is iets nemen dat niet van jezelf is. Dus iemand anders zijn tijd stelen. dat klinkt pas helemaal misdadig. Maar hoe kan je iemand anders zijn tijd stelen? En stel dat je dat doet, hoe kan je die dan gebruiken? Want terwijl je iemand anders zijn tijd steelt doe je dit al in je eigen tijd. Terwijl je bezig bent met iets, ben je immers tijd aan het gebruiken. Zelfs al zou je die tijd buiten beschouwing laten, wat doe je dan met de tijd die je gestolen hebt? Als je die gebruikt, ben je natuurlijk tegelijk in je eigen tijd bezig. Weinig zin dus om tijd te stelen.Werknemers, stop dus met zaken doen in je werktijd die niets met het werk te maken hebben. Je bent immers bezig met ook je eigen tijd te verdoen!

Tijd 100% gebruiken kan je misschien door multitasking. Eén en dezelfde tijd gebruiken om verschillende dingen te doen. Kwantiteit dus van taken boven kwaliteit. Geen qualitytime dus. En toch willen we dat geven aan onze kinderen, partner, huisdieren. Moeten we dan niet eens goed nadenken hoe we dat gaan doen? Hoe zit het met 'tijd voor jezelf' nemen. Wat doe je dan met dat stukje tijd? Vaak hebben we dan het gevoel dat dit tijd is die ons toekomt maar die we toch moeten nemen, onszelf moeten gunnen. 

Toch zijn we zelf meester van onze tijd,  alleen wijzelf beslissen uiteindelijk wat we er mee doen. Hoe komt het dan dat we het gevoel hebben dit net niet meester te zijn? Akkoord, als we een job aanvaarden horen daar een aantal afspraken bij , ook wat tijd betreft. Maar het zijn wel wijzelf die beslissen om al dan niet dat contract te tekenen.

Maar kijk, nu ben ik mijn tijd aan het verdoen met preken. Was niet de bedoeling, de tijd heeft een loopje met me genomen :-) Gelukkig schrijf ik snel, alhoewel het met twee vingertjes getikt wordt, tijdens het tikken van de tijd.

Cedille in cyberspace, part III

ICQ dus, Rendez-vous moet nog even wachten.

Nadat ik me een profiel had aangemaakt hoefde ik alleen maar ofwel, zelf actief te zoeken ofwel afwachten wat op me af kwam.

Soms was ik amper ingelogd en ik had al 'bezoek', soms werd het wachten me teveel en ging ik zelf zoeken afgaande van mijn eigen interesses.

Als je afwachtte kon je van alles binnenkrijgen. Ik heb werkelijk met mensen van over heel de wereld gepraat. Er kwamen vooral veel Amerikanen. Eerlijk gezegd waren zij niet mijn favorieten. Buiten een uitzondering hier en daar viel de dialoog meestal heel snel stil. Na een aanvankelijke  'how are you', was de conversatie al vlug afgelopen. Als ik een vraag telde over politiek of de actualiteiten kreeg ik een superoppervlakkig antwoord en was de kous af.

Eén uitzondering heb ik meegemaakt. Er was een Amerikaan met wie ik lange conversaties heb gehad. Diepgaand én over politiek. Wel zo dat het een nieuw amerikaan betrof, een man die in Turkije geboren was. Hij maakte mooie digital art, heeft me ooit zelfs een paar uitprints opgestuurd per snail mail. Jammer genoeg was hij vooral online in de namiddag, wat dus betekende dat ik, om hem te spreken, laat moest op blijven.

Een ander paar mouwen waren de Israëli's. Die hadden meestal wel een goed gevoel voor humor maar een ander gebrek. Op politiek vlak vrees ik dat ze gebrainwashed waren tot en met. Een angstig volk dat echt dacht dat iedere natie (buiten de VS) het op hen gemunt had en hen ging bestoken met raketten. Ook geen discussies mogelijk over politiek. 

Wat kreeg ik nog over de vloer? Ah ja, Canadezen. Daar was wel goed mee discussiëren. Verstandige mensen ontmoet mét zin voor humor. 

Met de Aussies was het moeilijker omdat zij natuurlijk een tegengesteld dag/nachtritme hebben van ons. Ik denk wel niet dat ik er zoveel mee gemist heb, ik had het gevoel dat ze een beetje vergelijkbaar zijn met Amerikanen qua inhoud.

Vreemd genoeg kreeg ik weinig Aziaten over de cybervloer. Nochtans waren en zijn deze mensen meestal wel internationaal geïnteresseerd. 

En dan gebeurde er iets raars. De VS ging in oorlog met Afghanistan. Niet dat dat raar was of is, Amerikanen hebben het altijd leuk gevonden, en vinden het nog steeds leuk, om ergens een land aan te vallen waar olie te vinden is, hun oliehonger kent geen grenzen.

Opeens was het gedaan met mijn Amerikaanse contacten. Niemand vanuit de VS nam nog contact op en ik kon niemand meer bereiken. Puur toeval? Ik denk het niet, het was veel te plots en het viel samen met die oorlog. Wilden ze niet meer met ons spreken? Was er een filter op ICQ gezet? Geen idee. 

Kort daarna ben ik weg gegaan van ICQ. Ik kreeg nog enkel Noord-Afrikanen en Arabs over de vloer en maakte iets anders mee dat lange termijn gevolgen had. Maar dat is voor een volgende keer. 

q-kombers

Weer een hele tijd geleden zie ik, dat ik iets geschreven heb. Geen zin, niets speciaals te zeggen, er gebeurt op dit moment blijkbaar niet zo veel vermeldenswaardige in dit Belgenlandje. We hebben een regering, dat er 'bespaard' moet worden horen we nu al een hele tijd, ook niets speciaal meer, dat het spant in Griekenland, Spanje en Italië is ook weeral niet nieuws. En met komkommers hou ik me hier liever niet mee bezig,die zitten beter in een slaatje.

Vandaag grote containerdag. Mijn zoon is verhuisd, het moment om grote kuis te houden. Van zolder tot kelder zal alles bekeken worden, betast, omgekeerd en  besnoven. Is het waard nog een tijdje in huis te houden of is er geen huis mee te houden?

Onmetelijk wat je zo op op een jaar na 20 jaar leven aan brol verzamelt. Ben benieuwd wat ik ga vinden op zolder. De toegang daartoe is me al enkele jaar ontnomen door een kast die er voor stond. Wil ik het weten wat ik daar ga vinden? Ik hoop op schatten maar vrees dat het eerder ratten zullen worden. Alhoewel, met een hond die vaak genoeg daar in de buurt zijn geur verspreidde en een kat, meester in het rattenvangen  zal dat wel meevallen.

Ander nieuws? Neen, niet echt. Behalve dat ik per ongeluk twee uur te vroeg uit mijn bed ben gesprongen. Met mijn slaapogen nam ik 6u22 voor 8u22 op mijn wekker. Grote paniek, de container kon tussen 8 en 10 komen. Vlug mijn auto verzet, zelfs voor ik tanden of wat dan ook gepoetst had, net toch wel iets van kleren aangetrokken en buiten.

Het was maar nadat ik mijn wereldnieuws op mijn pc in een vlucht had bekeken, ik een reis naar Parijs boekte en dan bij het checken van de datums, onderaan het pc menu, zag dat het amper 8 uur was! Ik was al meer dan een uur op,  terug in bed kruipen was geen optie. Tja, ik ben er nu in ieder geval meer dan klaar voor.

http://www.lalibre.be/toutelinfo/afp/373284/la-croissance-du-japon-s-accelere-mais-la-crise-europeenne-la-menace.html

Ongelooflijk. Wanneer je je de beelden uit Japan, vlak na de aardbeving en tsunami voor ogen houdt, krijgen we een jaar en twee maanden nadien dus het bericht dat de economische groei in Japan versneld. Als je bedenkt welke klappen ze hebben gekregen. Hele dorpen gewoon van de kaart geveegd, het gevaar van de nucleaire ramp, een enorme regio waar nooit meer bewoning mogelijk is, waar mensen die al de rouw om naasten moeten verwerken, ook voor eeuwig en altijd hun streek moeten verlaten, alles achter latend...

Dan zeg ik waw, mooi, heel knap, bewonderenswaardig, die veerkracht van Japan. Vooral als je bedenkt dat het vooral door het harde werk en de investeringen van de Japanners zelf is dat dit mogelijk wordt gemaakt. Ondanks, en dit is zeker een les voor het westen, sluiting van alle kerncentrales. Er wordt wel gevreesd dat in de zomer er zal moeten gevraagd worden aan de consumenten om hun elektriciteitsgebruik met 20 % te verlagen. Geen onmogelijke opgave denk ik. In ieder geval iets waar ik me wel bij zou kunnen neerleggen en aanpassen denk ik, wanneer dit een uitstap uit kernenergie zou kunnen betekenen.

Wel sneu voor hen dat het de 'eurocrisis' is die nu hun groei zou kunnen bedreigen. Een 'crisis' vooral veroorzaakt door een meedogenloze graaicultuur. Het is immers voornamelijk naar Europa dat Japan zijn export gaat. Maar hier wordt nu net de portemonnee strak dichtgehouden want wij moeten besparen, nietwaar?

veel vragen, weinig antwoorden

Wat nu te denken van heel die Griekse tragedie? 

Ik begrijp er bitter weinig van. Wat ik heb begrepen is dat Griekenland een enorme staatsschuld zou hebben, bankroet zou gaan. Vraag :  schulden aan wie? Buitenlandse banken? En is het omdat deze banken dan groot verlies zouden lijden dat Duitsland en Frankrijk zou vast willen houden aan Griekenland?

 En wat er zou gebeuren als ze gewoon 'foert' zeggen en die schuld niet betalen? Je kan moeilijk een land de bak indraaien voor het niet betalen van schulden, toch? Of gaat dat bedrag dan van de persoonlijke rekening van de politici die toch de verantwoordelijkheid hebben over hun volk? Ik denk het niet.

Wat als ze niet betalen en gewoon uit Europa stappen, de Drachme terug invoeren en van 'scratch' herbeginnen? Gaat Europa dan in oorlog tegen Griekenland? 

Wil dat dan zeggen dat mensen die voor de overheid werken, of voor organisaties die gesubsidieerd worden door de overheid niet zullen uitbetaald worden?

Wat me ook duidelijk lijkt is dat Griekenland blijkbaar weg wil van de euro. Minder Europa. Vraag is of dit dan zo slecht zou zijn.

Ik herinner me , geen idee hoeveel jaar gelden, dat er in Zuid-Amerika, ik denk Argentinië ook enorme schrik was omdat het land zou failliet gaan. Geld was niets meer waard. Doemscenario's overal.

Ondertussen zijn we een aantal jaren verder, heeft een groot deel van Zuid-Amerika een linkse regering en zijn ze veel welvarender dan ze lang geweest zijn.

Is heel deze banken- en eurocrisis niet een verzinsel om de mensen bang te maken, hen in het gareel doet lopen, langer doet werken, liefst voor minder geld want er moet bespaard worden. Bespaard met welk doel? Zodat grote multinationals en banken niets van hun winst zouden moeten beknippen? 

Ik vermoed dat dit alles streken zijn uit de trukendoos om het kapitalistisch systeem (een 'mooier' woord is vrije markt economie, mooi voorbeeldje van dubbelspeech) dat ziek en zwak is, toch op de been te houden.

Spannende dagen, dat wel.

Cedille in cyberspace part II

Wat ik in deel 1 vergeten te vernoemen ben, is dat er in de twiiieetpwuuupiiiii periode van de modems, er ook echt een aparte modem diende aangesloten te worden. En dat dit niet zo simpel was als een 'plug-and-play' toestelletje van vandaag. Ik had er in ieder geval geen kaas van gegeten en mijn toenmalige vriend hoogstens een smeerkaasje. Het had dus wat zoden aan de dijk eer dat ding , naast pwiiietuutèèèten ook effectief wilde verbinden in cyberspace.

Na de periode van vriend-drukker, die zijn goeie Mac meenam en zijn hopeloos verouderde toestel liet staan, kocht ik zelf mijn eerste pc. Dat was dus weer even aanpassen. In die tijd was Mac gebruiksvriendelijk, pc's waren veel gevaarlijker. Op een verkeerde manier uitzetten en het kon zijn dat het hele toestel om zeep was. Bij Mac kreeg je dan een triestig gezichtje te zien en de verwittiging dat je verkeerd had uitgezet maar verder niets aan de hand.

Ik kocht dus mijn eerste pc. Ik denk dat het het jaar 1999 of 2000 moet geweest zijn. Tweedehands, zo fortuinkrachtig was ik niet (en ben ik nog steeds niet).

Klinkt vreemd nu maar ik was heel bij met mijn toestel dat een 500 mega geheugen had, (Mijn tweede had 2 gig en dat was SUPER.) nog geen usb ingang en je moest een netwerkkaart laten inbouwen als je een LAN verbinding wilde.

En dan trok de wereld open. Niet alleen kon ik surfen naar hartelust, ik werd, als eerste in mijn omgeving, lid van een voorloper van de sociale media van vandaag: ICQ (I seek you).

Je kon een programma downloaden. Je had gelukkig een 'light' versie want toen was het nog uitkijken wat je downloadde, 500 mega geeft je niet veel keuze.

ICQ dus. Je kon een soort profiel aanmaken en gericht zoeken naar mensen met dezelfde interesses, over heel de wereld. En er was reeds een goeie chatfunctie ook. 

Tegelijk ongeveer, of net erna, ontdekte ik een eerste dating site, Rendez-vous. Als je wil weten wat ik daar en op ICQ onderweg allemaal tegen kwam, zal je op het vervolg moeten wachten.  

Nogmaals seringen

Ik merkte daarnet dat het ondertussen toch weer twee dagen geleden is sinds mijn laatste post op mijn blog .

Een mens heeft het niet altijd nodig om iets te zeggen. Heeft niet altijd iets te zeggen. Punt. En ook daar is niets mis mee.

Ik kan juist even een update geven over mijn 'lilac wine', verkeerd vertaald door Google vertalen (waar je trouwens heel grappige dingen mee kan bereiken, vooral als je van of naar het nederlands vertaalt) in 'lila wijn'. Duh, die wijn gaat helemaal wel niet 'lila' zijn hé. Google is te dom om te weten dat het over seringen gaat.

Maar bon, ik hoop dat dat de enige vergissing is want de song 'lilac wine' geeft wel enorm veel verwachtingen. Of is het Buckly (of Simone's) stem die doet dromen?

Ik heb me gisteren en vandaag dus bezig gehouden met de eerste beginselen van wat een seringenwijn zou moeten worden.

Gisteren heb ik een struik geroofd. Eens wat anders dan  wat struikrovers doen. Enfin, het één is het één en het ander is een struik beroven van wat het heeft. In dit geval dus seringen.

Ik had ergens gelezen dat je kleine bloemetjes (maar in die tekst ging het over vlierbloesem)van hun steeltjes kan ontdoen (man zo agressief, struikroven, van steeltjes ontdoen) door ze in een zak te steken (weer zo agressief. En 'Piet'achtig) een nacht te laten en dan zou je in de zak steeltjes en bloempjes hebben, niet meer aan elkaar gehecht (weeral zo negatief).

Niet dus. De steeltjes en de bloemetjes hielden nog van elkaar. Dus zat er niet anders op dan de dingen manueel, eentje per eentje dus, van elkaar te scheiden.2u en half. Ja, 2u 1/2 , ben ik bezig geweest met deze prutserij. Gelukkig had ik in audioversie 'les Miserables' bij me.

Mooi afgeritst lagen miljoenen of misschien maar duizenden bloemetjes daar uiteindelijk zo ongelooflijk mooi te wezen. Tot ik met de volgende bewerking klaar was. Nu is het een brij, wachtend op de volgende bewerking, in de hoop te eindigen als wijntje om U tegen te zeggen.

Ik heb de tandarts dus overleefd en dat bijna pijnloos. Die tandarts weet van wanten. Hier heb ik toch liever ervaring dan jeugd hoor ! Maar om het te vieren, enkele tandartsmopjes:

 "Een man ligt op de stoel bij de tandarts. Die ziet een enorm rotte kies. Hij zegt "wat een gat, wat een gat, wat een gat"  De patiënt vraagt "waaom zegt u dat drie keer?" Waarop de tandarts antwoord: "Dat doe ik niet, dat was de echo".

Een vrouw versiert een knappe dertiger in 't café. Het is lust op 't eerste zicht en nog geen tien minuten later liggen ze in haar slaapkamer. Terwijl de man vreselijk zijn best aan het doen is, zegt zij plotseling: "Gek is dat, ik ken je niet, ik weet niet eens je naam en toch denk ik dat je tandarts bent." Waarop de man verbaasd "ja" zegt "hoe weet je dat?" "Sterker nog; ik geloof zelfs dat je een hele goeie tandarts bent." Niet zonder trots geeft de man toe en vraagt hoe ze dat allemaal weet. "Omdat ik er helemaal niks van voel" is het antwoord"

van tanden en wortels

Rare mensen, die tandartsen.Het zou natuurlijk kunnen dat de tandarts die ik bezoek, teveel werk heeft en zijn patiënten (hoe haat ik het om mezelf als een patiënt te zien, maakt je terstond zo hulpeloos) daarom afschrikt.

Toen ik de laatste keer bij hem op visite was (neen, geen koekjes en thee gekregen) liet hij me weten dat ik binnen afzienbare tijd terug bij hem zou staan. Neen, geen gaatjes maar een wijsheidstand die los stond. En nee, die was niet slecht, nog perfect gaaf. Maar blijkbaar hebben wijsheidstanden, naast vaak heel moeilijk te hebben om te beslissen of ze al dan niet in iemands mond willen staan nog meer eigenaardigheden. Of dat nu een reden is om hen als 'wijs' aan te duiden vind ik toch arbitrair.

Enfin, wijsheidstanden hebben dus de eigenschap op een bepaald moment er genoeg van te hebben en zichzelf uit te willen stoten. Als ze dit dan al eens helemaal op eigen houtje, in één ruk , zonder pijn of bloed zouden willen doen kon ik me er gemakkelijk mee verzoenen. Ze zijn uiteindelijk niet de enige tanden in een mond. Maar neen, ze willen moeilijk doen. Ze willen aandacht. En dat krijgen ze, ik kan je verzekeren. Ze komen lichtjes naar boven staan, een eerste oefening in 'mond verlaten'. Dit brengt de nodige tandpijn mee want heel de omgeving wordt supergevoelig. Zo ver zit ik dus

Terug naar mijn tandarts, die blijkbaar ook gefascineerd is door wijsheidstanden. Hij verzekerde me dat ik terug zou komen om die te willen laten trekken. Daarbij gaf hij een heel plastische voorstelling van hoe de wortels van zo'n tand kunnen zijn. Men heeft wortels met 1 vertakking, met drie vertakkingen, (ik begin zou het wortelsysteem van een boom te zien, genesteld in mijn bovenkaak, reikend naar mijn neus), wortels die draaien, wortels die in een hoek van 90 ° staan... hij gaf hierbij een gebaar met zijn handen waarbij de wortels wel een 15 centimeter leken.

Dit alles is dus niet bevorderlijk voor het vertrouwen dat je hebt in een tandartsbezoek met 'trekken'. 

Ik heb ondertussen geïnformeerd bij familieleden die al een wijsheidstand hebben laten trekken en ze stelden me een beetje gerust. Blijkbaar zijn de wijsheidstanden in mijn familie van de 'wijze' soort, zijnde met 1 wortel.

Rest me nog 20 minuten voor ik me naar de folterkamer moet begeven. Zij die gaan afzien groeten u.

Cedille in Cyberspace part I

We schrijven, of liever typen 1994. Ik had een vriendje , enfin, vriend, hij was 1 meter 96, die in bijberoep een drukkerszaak had. Niets glamoureus, geen 'Elle' of 'Vogue' maar catalogi, affiches voor kaarting en andere lokale 'happenings' zoals pensenkermis en een zilverenbruiloft maar vooral, en hier ga ik zeker niet minimal- of bagateliseren, doodsbrieven en doodsprentjes. Dit betekende stress, deadline (nee, écht, geen grap bedoeld) tijdsdruk. Hier kwam dan mijn bijdrage in nood en eerste kennismaking met 'cyberspace'.

We hadden een , wat toen nog geen evidentie was, LAT relatie. Hij werkte en woonde in een stad toch een 45 km van bij mij thuis. Toch wilde ik hem een handje helpen wanneer de tijdsdemon teveel eiste, een handje, zelfs twee, en vooral twee vingers lenen. (ik behoor tot die mensen die ooit wel geleerd hebben blind te typen, mokerslagen uitdelend op de argeloze toetsen van een typemachine bijdragen. Je hebt dan met bloed- zweet en tranen de techniek onder de knokels maar door gebrek aan oefening eens je het kan, dit ook weer even snel bijna vergeet. Gelukkig is die vingergymnastiek nu niet meer nodig en kan je bijna even vlug weg met twee vingen die de toetsen strelen)

Ik was dan wel niet thuis in het 'zetten' van teksten, had geen grafische opleiding maar kon wel een woordje of twee (meestal een tweehonderd) uit tikken.

De tekstjes waar het om ging waren tekstjes voor doodsbrieven en -prentjes. Het moest dus écht wel snel gaan, doden wachten niet.

En dan kwam de eerste keer cyberspace op de proppen. De vriend had een modem. Neen, twee , hij gaf er mij ook één. Het was een heel gedoe om die minitekstjes door te mailen. Meestal moest je toch wel een keer of drie proberen eer het effectief gelukt was. Vol spanning zat je dan naar het “tuuuuuut, tiiiiiit, prrrr, teeeeet, tuuuut' van de modem te luisteren. Stopte het geluid en zag je op je scherm een frame verschijnen waarop stond dat het doormailen gelukt was, kon je van een echte overwinning spreken. En snel dat die modems waren ! Stel je voor, in een minuut of zo hadden ze een tekst doorgemaild van zeker 160 KB!

Pas op voor de boze wolf

Wat hier van denken? 
http://www.demorgen.be/dm/nl/994/stand-der-dingen/article/detail/1434157/2012/05/06/Zuid-Korea-zoekt-naar-pillen-van-mensenvlees.dhtml

Zuid-Korea zoekt naar pillen van mensenvlees

Bewerkt door: Dries Derauw − 06/05/12, 16u25  − Bron: anp

Zuid-Koreaanse grensbewakers verscherpen de controle op de smokkel van pillen van mensenvlees. De pillen komen uit China en zijn gemaakt van dode kinderen en baby's. Mannen kopen de pillen omdat ze denken dat ze de seksuele prestaties verbeteren. Experts waarschuwen echter dat ze juist de gezondheid kunnen schaden, omdat ze vol zitten met bacteriën.

De eerste exemplaren van deze pillen werden in augustus ontdekt. Tot dusver voorkwamen de grensbewakers 35 pogingen om totaal 17.451 van deze pillen het land in te smokkelen. De pillen waren verstopt in koffers en in post, meldde het Zuid-Koreaanse persbureau Yonhap vandaag.

Ik in ieder geval, vind het zeer moeilijk te geloven dat  nu, met alle mogelijke infobronnen, een bibliotheek aan je vingertoppen, zelfs in het verre China, er nog mensen zijn die geloven dat je van mensenvlees te eten viriel wordt.

Ook al zijn er in China nog dorpen, het woord dorp eigenlijk niet eens waardig, waar de levensstandaard allicht nog een eeuw achterop hinkt, dit lijkt me 'over the top'.

Zou het niet eerder thuis horen in de 'China is slecht, China is de boeman' verhalen? Naast de Islam, die ons allemaal gaat veroveren met zijn godsdienst, moet er nu angst gekweekt worden voor China die nu niet meer door het communisme maar door zijn economisch succes een dreiging vormt voor onze welvaart? 

Bollocks, natuurlijk de grootste dreiging voor onze welvaart zijn onze eigen 1%.

Ramkraak

Is het een vogel is het een vliegtuig? Neen, het is een ramkraak. Vandaag in 'de Standaard' http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Binnenland/article/detail/1433783/2012/05/05/Ramkraak-op-kinderboetiek-in-Roeselare.dhtml?utm_source=RSSReader&utm_medium=RSS

In Roeselare is een ramkraak gepleegd op een kinderboetiek in de Jan Mahieustraat, in het centrum van de stad. Rond twee uur vanochtend hebben onbekenden de etalagedeur geforceerd. Ze zijn ervandoor gegaan met een deel van de tweedehandskinderkledij.

Het is nog niet duidelijk hoe de ramkraak precies werd gepleegd. De lokale recherche van de politiezone Riho is bezig met een onderzoek.

Zo gek krijg je mensen. Zijn dat tweedehands kleren bezet met diamanten of doorweven met gouddraad? Of is het enkel om de merken te doen?

Vaak halen mensen in echte armoede het kleine stukje zelfrespect dat hen rest uit uiterlijkheden. Willen ze mee zijn , niet opvallen, niet anders zijn. Willen ze dus ook een dure gsm (op afbetaling, net als hun tv en wat er op het moment nog ingedRAMd wordt door de reclame) of merkkledij voor hun kinderen. Dit is wat mij betreft een alarmkreet. En een vingerwijzingen naar de maatschappij en het 'Welzijnslandschap'  in het bijzonder.  Hadden die 'ramkrakers' een communicant en geen geld om mee te doen met de opsmuk van hun kroost? Geen oren voor hun probleem bij een OCMW of andere welzijnsorganisatie?

Ook een bedenking bij het woord 'ramkraak' in de titel. 'de deur werd geforceerd'. Dan moet dat toch wel een heel smal autootje geweest zijn of een heel brede deur. 

Lilac Wine

Klimaat en natuur doen toch wel vreemde dingen. Tot een week of twee geleden leek het of niets in gang zou schieten, de lente gaf verstek, het gras groeide niet, er kwam geen schot in het bot van de de bomen en ja, van het weer moesten  en moeten we het nog steeds niet hebben (buiten een week of zo vrij vroeg, toen het weerkundig nog geen lente behoorde te zijn. En dan plots, zijn ze daar weer, de blauwe kousjes  in het bos (boshyacinten), moet het gras na een week alweer gemaaid worden  en geurt het overal naar seringen.
Het wijnmaakseizoen kan beginnen.

Jeff Buckly schreef een prachtig nummer, Lilac Wine, dat ik jullie niet wil onthouden (voor hen die het nog niet kennen). Dat en de parfum van de seringen en ik kan in gedachten al de seringenwijn proeven. Kan niet slecht zijn ! Daarna is het de beurt aan vlierbloesem om me te bekoren.

koppen

Het loont soms de moeite om stil te staan bij wat de nieuwsbrengers als belangrijk betittelen. Niet dus, om de inhoud maar wat ze juist kiezen. Vanmorgen om 7 uur op het radio 1 nieuws:
Zeven uur, hier volgt  het belangrijkste nieuws: President Obama bracht een verrassingsbezoek aan Afghanistan en door werken aan de Brusselse ring werden auto's beschadigd. Amaai, wat vroeg voor komkommers niet? En dat terwijl er ook écht nieuws was:

'AFFRONTEMENTS MEURTRIERS ENTRE ARMÉE ET EX-REBELLES EN RDC' op La libre,  

Large blasts heard in Kabul after Obama 

visiT  OP AL JAZEERA.

Vlaamse jeugd voelt zich dik, alleen en schoolmoe.

Kamer hakt in op lekkende politici. 

Die laatste vind ik wel leuk, ik stel me daar één en ander bij voor: Politici, rond als balonnen vol met zever  die uit kleine gaatjes ontsnapt. Ik kan me voorstellen dat Kama of Gal die ook zo zien.

van doppers en aandeelhouders

Gisteren of eergisteren, ik wil er van af zijn, ergerde ik me aan een uitspraak op het nieuws op radio 1. Daarin werd verteld dat er een nieuwe wet komt die de opzegvergoeding van gsm operatoren verbied. Fijn, zulke dingen kan ik alleen maar bejubelen. Probleem is de zin die daarna kwam: 'de gsmoperatoren leggen zich daarbij neer.' Duh, het gaat om een wet. Toch evident dat men zich daarnaar moet schikken? Ik ga toch ook niet beslissen om tegen de klok in een rotonde te nemen als de wet zegt dat je mét de wijzer mee moet?

Blijkbaar ben ik daar toch wel wat naïef in, de grote jongens moeten zich daarbij niet neerleggen:

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=U23P9MH4

Oud-premier Jean-Luc Dehaene (CD&V) ziet vanaf vandaag zijn lange wachten beloond. Het belangrijkste onderdeel van zijn riant optieprogramma bij brouwer AB InBev vervalt. Hij kan bij het opengaan van de beurs een pakket opties (85.928 stuks) op de markt verkopen. Op basis van de slotkoers van AB InBev van afgelopen vrijdag (55,10 euro) gaat het om een jackpot van 2,87 

De jackpot is omstreden omdat onafhankelijke bestuurders volgens de code over deugdelijk bestuur geen recht hebben op dergelijke variabele bonussen. De motivatie daarvoor is dat dit hun onafhankelijkheid zou kunnen aantasten. Maar AB InBev heeft die principes altijd naast zich neergelegd.

Dan was er ook nog Electrabel die jaarlijks een mooi bedrag aan de overheid moest voor de uitstel van de uitstap uit de kernenergie en dit tot nu toe nog vertikte. En zij, en andere energieleveranciers die onlangs ook niet zeker wisten of ze de wet moesten toepassen.

Laat me nu eens kijken of ik het goed heb begrepen:

1. Een dopper krijgt én peanuts om van te leven én een hoop verwijten van luiaard naar zijn hoofd, een bestuurder van een groot bedrijf wordt bekleed met aanzien (kleren van de keizer?) en mag ook om niets te doen miljoenen opstrijken. 
2. Jan met de pet en Jeanine met het hoedje worden op de bon geschreven voor 5 km per uur te snel rijden, de grote jongens leggen al dan niet de wet naast zich neer, afhankelijk hoe het hen uitkomt.
3. Elke Belg is gelijk voor de wet!

fotografie

In een heel ver verleden heb ik nog fotografie gestudeerd aan de Academie. Ik wilde iets artistieks doen maar dacht dat ik niet kon tekenen (nu weet ik dat in feite iedereen kan tekenen) dus werd het fotogafie.

Nu spreek ik natuurlijk van de tijd dat de dieren nog spraken. Enfin, niet van écht zo lang maar toch eeuwen voor er van digitale fotografie sprake was. Alles ging nog met rolletjes film, tenzij je met Polaroid werkte en dat was natuurlijk niet wat je deed in de academie. Eerlijk gezegd heb ik van heel die academie een kater over gehouden.

Ik was daar als enig als complete leek wat echt fotograferen betreft. De meeste mensen van de klas hadden een 'reflex' camera. Ik wist zelfs nog niet wat een reflex camera was. Ik herinner me dat de leraar de eerste les vroeg of we ons zelf wilden voorstellen, wat we zoal fotografeerden en met welk toestel we werkten. Dat was dus voor mij een onverwachte vraag. Ik had wel een toestel mee waarvan ik me zelfs niet kan herinneren waar ik het vandaan had. Het was een 'Argus'. Zelfs geen reflex camera, niks niemendal lichtmeting ingebouwd, het werkte juist wel met 35mm film zoals de gewone 'reflex' camera. Als de lezers nu vinden dat ik chinees spreek, wel, dat gevoel had ik van de leraar ook de eerste lessen.

Bleek dat ik de enig was die geen chinees sprak. En dan nog een toestel had dat 'Argus' heette. Mijn naam was gemaakt en dat heb ik gemerkt.

Tijdens het eerste jaar werd er werden er meer van de foto's die ik ontwikkelde aan de deur van de donkere kamer al verscheurd. Zonder teveel uitleg. Vaak was 'niet scherp' of 'te grijs' of niet genoeg contrast' de enige uitleg die ik kreeg. Tja, dan wordt het moeilijk natuurlijk. Maar ik vocht me er door en haalde een getuigschrift waarmee ik een eigen fotozaak kon beginnen.

Tegen die tijd had ik er echter mijn buik van vol en heb ik er, buiten heel veel snapshots van mijn zonen, vakantie-en feestfoto's, niets mee gedaan.

Onlangs kocht ik me een een toestel om negatieven in te scannen en te digitaliseren. De oude academie negatieven kwamen ook uit de kast. Hiervan een 'sample'. Waren ze dan zo slecht?