Toch nog wat bedenkingen na mijn verblijf in Avignon. Alhoewel, gisteren, toen ik de slaap niet kon vatten waren de ideëen legio en nu, me een klein beetje vervelend op de TGV, op terugweg, kom ik niet erg ver.

Ik ben vanmorgen opgestaan met een vrolijke zon, als ik nu door het treinraampje kijk, zie ik een mistroostig landschap, grijs met laaghangende wolken. Genoeg dus om direct te willen terugkeren. Waarom kiezen mensen er voor om elders te willen leven dan in de zon? Waarschijnlijk ook daarom dat er meer clochards, landlopers en thuislozen zijn in de warme contreien. Logisch. Als ik dan geen dak boven mijn hoofd zou hebben, zou ik er uiteraard ook voor kiezen om zo lang mogelijk droog en warm te blijven.

Toen ik thuis vertrok was dat niet met een 100% 'yes, lets go' gevoel. Ik heb het thuis immers ook zo comfortabel, dicht bij mijn zonen en mijn hond, alles bij de hand en nog zo veel te doen. En het was mooi weer. Al een hele tijd. uitzonderlijk mooi, deze zomer. Waarom wilde ik dan ergens naartoe waar ik nog nooit geweest was. Wat ging ik tegemoet? Hoe ging de gîte zijn? Je ziet dan wel foto's op internet maar die kunnen bedrieglijk zijn. Hoe zou de buurt zijn? Uiteraard werd die op de site als rustig en aangenaam aangekondigd. Eigenaars gaan de buurt van hun gîte niet aankodnigen als vuil, lawaaierig en stinkend naar de uitlaatgassen of urine.

Ging Avignon niet te toeristisch zijn? Waren er wel voldoende interessante zaken om me een week lang bezig te houden? En ja, je zit dan wel in het zuiden maar met die extreme weerstoestanden van tegenwoordig weet je maar nooit. Stel je voor dat het een hele week zou regenen!

Enfin, moest ik niet alles op voorhand gepland en betaald hebben, ik was misschien niet vertrokken.

Dat zou wel heel dom geweest zijn want ik heb en hele week mooi weer gehad, de gîte was al wat je er voor die prijs had mogen verwachten, Avignon en omstreken heeft veel meer te bieden dan dat je in een hap van een week kan verteren;

Maar de allergrootste meevaller, waarvoor je met een goedkoop treinticket zelfs als enige reden naar Avignon zou kunnen trekken is de tentoonstelling 'les papesses'. 5 topartiesten, 5 sterke vrouwen, jammer genoeg niet allemaal meer bij leven, stellen tot ergens in november ten toon. Camille Claudel (minnares van Rodin, maar volgens mij niet 'min'nares maar 'meer'), Louise Bourgeois, Kiki Smith, Jana Sterbak en onze eigenste Berlinde De Bruyckere geven van hun mooiste werken weer.

Het zou  moeilijk vallen te zeggen wie de papesse onder de papessen is. Naar originaliteit zou ik zeggen dat Louise Bourgeois, zeker als je het in de tijdsgeest plaatst, de spits afbijt, toch wel op de hielen gevolgd door onze Berlinde. Naar 'craftwomenship, zou ik Camille de eerste prijs geven maar ook weer snel gevolgd door Berlinde.

Voor Kiki en Jana zou ik misschien minder geneigd zijn een omweg te maken . Alhoewel, ook van hen waren er werken bij die hun kunnen en originaliteit ten toon spreidden.

Maar daar ging ik het niet over hebben. Maar nu het toch geschreven staat zal ik het straks maar posten ook . Die 5 pausinnen verdienen veel meer lof dan ik hen kan geven.

avignon

Als ik tijd heb, en nieuwe impulsen voel, moet ik dit op een of andere manier kwijt in een creatief ei.

Daar beeldhouwen tenmidde van een druk plein in de gezellige drukte van een stadje geen optie is, en ik het schaamtelijk vind om op datzelfde plein een schetsblok te voorschijn te halen (daarvoor moet je goed kunnen tekenen, mensen gaan gegarandeerd over je schouder meekijken) zal ik nog maar eens wat schrijven.

Het vroeg en uurtje observatie op een terrasje in Avignon om een splintertje geloof in de mensheid terug te krijgen. Een mens wordt zonder er zich bewust van te zijn toch wat cynisch. Op dat terrasje werd ik vertederd door enkele mannen. Ja, je leest goed, mannen.

Een bejaard koppel, ik heb geen idee van hun nationaliteit want ze hoorden bij het terrasje aan de overkant van het plein, trok mijn aandacht. Hun broosheid door leeftijd was opvallend. Daarbij moet de vrouw zich aan de armen gekwetst hebben of een operatie hebben ondergaan. Haar arm was omzwachteld. de voorzichtigheid waarmee de man hnaar hielp bij het aantrekken van hara vestje toonde hoe hij met haar begaan was.

Enkele miuten later was ik nogmaals verrast. Een grote hond, de grootte van een gemiddelde scheper, passeerde voor mijn neus, achter zijn baasje aan, een jongeman, tijdelijk of niet, maar hoogst waarschijnlijk wel thuisloos. Het stof van 'onderweg' had in ieder geval een grijze patine over zijn lichaam gelegd. Van de jongeman bedoel ik, bij de hond was dat minder zichtbaar. Het was een bruin beest van onduidelijk, waarschijnlijk een mengeling, dus uniek ras. Hij volgde mooi zijn baasje, tot hij met een gemikte sprong recht in een bloembak met oleanders terecht kwam. Hij was dan misschien een straathond maar zijn behoefte deed hij in stijl, in een welriekende bak. De jongeman had ondertussen gezien dat er even verder een vrouw twee fietsen te koop stelde. Hij daar naartoe, ik zag hoe de vrouw het 'a vendre' plaatje wegnam. Ik dacht dat hij met fiets op de loop, of liever op de rij zou zijn maar het was een eerlijke proefrit. De wereld is dus nog niet om zeep.

De volgende opvallende verschijning was een groep Aziaten. Er zijn mensen die zeggen geen problemen te hebben in het verschil zien tussen Chinezen, Vietnamezen en weet ik veel, ik zie het niet. Wat ik wel zag was dat het Aziaten waren, allen gehoorzaam achter een vrouwelijke gids die een toestelletje bij had waarin ze sprak. Ik vermoed dat het een luidspreker achtig ding was want heel de groep had identieke blauwe oortjes in. Mevrouw de gids was blijkbaar een belangrijke bezienswaardigheid vergeten want ze keerde tien meter op haar stappen terug, de klas volgde gedwee. Ze moet dan een andere vrouw uit de groep een opdracht gegeven hebben of zo want die vrouw, zich wel bewust van de haar omringende terrasjes, maar zich niet kunnende verweren, gaf twee halfslachtige buigingen. Ze schaamde zich waarschijnlijk dood maar niet buigen was blijkbaar helemaal geen optie.

Daarna passeerde er twee koppels, los van elkaar, waarvan telkens de vrouw in een rolstoel zat. Evident kan dat niet zijn, op reis met een rolstoelgebruiker. Zeker niet in een std als Avignon, waar de straatjes en ook de voetpaden niet echt rolstoelvriendelijk zijn, een prijs voor toegankelijkheid zal de stad wel niet krijgen. Maar ja, in de 17, 18 de eeuw zullen rolstoelen eerder een zeldzaamheid geweest zijn. Het aantal bedelaars daarentegen zal mischien nu wel stilaan die van de middeleeuwen gaan evenaren. Zo is dat, in het rijke westen.