De Werkgroep Verder, een organisatie die als doelstelling, naast ondersteuning van nabestaanden van zelfdoding, ook en voornamelijk een preventief luik heeft, maakte een evaluatie van de richtlijnen die ze de pers meegaf ter preventie van zelfdoding.
Volgens een onderzoek zouden de media een negatieve rol kunnen spelen bij het schrijven over zelfdoding, of een positieve indien ze op een positieve manier met het gegeven 'zelfdoding' omgaan.
Kan allemaal best en het is zo dat copieergedrag zeker meespeelt. Maar naar mijn mening gaan ze aan twee zaken voorbij.
Ten eerste de vraag waarom mensen er toe komen om zelfdoding te plegen. Is het niet eigenaardig dat in een westers land als België dat toch bij de top staat wat welvaart betreft, zo'n hoge toppen gescoord worden wat betreft zelfdoding? Dat juist in zo'n land de zelfdodingsijfers zodanig dramatisch gestegen zijn, dat over een periode van een vijftal jaren allicht verdubbeld zijn?
Zou het dan niet de beste preventieve reflex zijn om daar eens over na te denken en liefst ook iets mee te doen?
Is het niet een symptoom van een zieke maatschappij en moet er daardoor niet eerder iets aan die maatschappij veranderen dan aan de symptoombehandeling te doen? Gevaarlijke vraag natuurlijk want dan dient heel ons systeem en ieder voor zich een spiegel te hanteren en zouden er wel eens een aantal instituties kunnen sneuvelen.
Tweede punt: Wanneer iemands psychisch lijden zo groot is dat hij daar enkel en alleen maar één oplossing voor ziet, uit het leven stappen, moeten wij dit dan altijd trachten te voorkomen? Kan het niet zijn dat het juist een teken van respect voor die persoon is om hem of haar zijn of haar gang te laten gaan? Respect voor het leven, houdt dat ook niet respect voor de dood in? Weten wij het altijd beter dan de persoon in kwestie?
Verder mag de Werkgroep Verder verder gaan met het begeleiden van families want daar zijn ze sterk in. Wat dat betreft mogen ze hier van mij verder in gaan.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten