Hoeveel is een arbeidersleven waard?

Het overkomt me écht niet veel meer. Je kan het nakijken aan de data van mijn posts hier op mijn blog.
Maar daarstraks begon het, het sloop op me af. De onweerstaanbare drang om te schrijven.
En dus.
Aanleiding is iets wat me opviel daarstraks. Maar wat me ook deed terugdenken aan een goede week geleden.

Vanmorgen werden bij ons in de straat betonnen elektriciteitspalen weg gehaald. Zie je, die worden vervangen door die slanke, gladde, plastic aandoende electriciteitspalen (neen, we gaan niet discussiëren over esthetiek, ik zou niet durven ;-)
Waar het me om te doen is, is dat de elektriciteitspaal omgeslepen, en vervoerd werd door één (1) persoon. Eén persoon en een kraanwagen.
Hoeveel weegt zo'n paal? Hoe gemakkelijk is het om hier een zwaar ongeval te ondergaan? Of anders gezegd, hoe moeilijk is dit om dit op je eentje, zonder gevaar te doen? Niemand om te helpen uitkijken of er geen ander verkeer aankomt, niemand om te zien of de paal niet verkeerd terecht zal komen. Eenzaam gevaar.

Maar dit is geen alleenstaand geval. Vorige week spraken mijn zoon en ik de man die in het Muziekbos in Ronse, op het plateau aan de Geuzentoren, de kaalslag heeft geleverd. Niets tegen die man hoor, hij heeft zijn best gedaan, de schade lijkt echt wel beperkt, moto's en quads geven vaak diepere groeven in de ondergrond. 
Maar ook daar gaat het niet over. Het was zaterdag en de man was aan 't werk, de laatste bomen aan 't rooien. 
Ook hier was de man alléén bezig. Hij had op 4 dagen tijd, 1000 bomen gerooid. Op zijn eentje. Met zijn nieuwe zware machine. Ook hier moet je niet veel fantasie hebben om je in te beelden wat er allemaal mis kan gaan. 
Dus vroeg ik me af: wat is een arbeidersleven nog waard in deze, naar winstjagende neoliberale staat? Hoe lang blijven mensen dit nog pikken? Tot ze een dodelijk ongeval krijgen? 
Het is waarschijnlijk veel goedkoper om een schadevergoeding uit te betalen aan de weduwe dan een tweede arbeider in dienst te nemen. En jobs zijn er toch teveel nietwaar?