Sentiment en verdriet

Laat er vooral geen misverstand om zijn, natuurlijk is wat er met de MIVB/STIB controleur gebeurde heel heel erg en te veroordelen maar toch even een paat randbemerkingen. En ik weet dat veel mensen mijn mening delen.

Dit gaat trouwens niet enkel over het busincident maar over alle leed dat breed uitgesmeerd wordt in de media. Neem ook bvb het busdrama waarvan we wekenlang alle details mochten horen en lezen.

Natuurlijk is het leed van deze ouders, zussen, broers heel erg, onnoemelijk erg. Maar bekijk het ook eens van de kant van ouders, broers, zussen van mensen die overleden aan zeg, een hartaanval, een 'ordinair' verkeersongeval etc... Is hun leed niet even erg? Zijn ook zij hun geliefde niet kwijt, werden deze niet weggerukt uit hun leven?

Geen mediahaan die daar naar kraait. Zij staan alleen met hun verdriet. Is hun geliefde minder waard, hun verdriet niet even immens en intens?

Jammer genoeg is er gratuit geweld in alle mate en geledingen. Als een gewone jongedame van 18  gewurgd wordt door twee jeugdige daders krijgt dit een artikel of twee, misschien een seconde of twee op tv, tenminste in komkommertijd. Tenminste, als de ouders gewone, bescheiden mensen zijn, met een bescheiden inkomen, . Zij kunnen  4 jaar wachten op een proces en is er geen publieke erkenning voor hun leed. 

Als een leerkacht dagelijks verbaal geweld over zich moet krijgen heeft dit ook al geen nieuwswaarde. Ik wil hier helemaal geen appels met peren vergelijken, vergelijken is hoe dan ook uit den boze.
 De vraag is enkel : hoe kunnen we op een serene manier met verdriet omgaan zodat mensen die geen media die in stilte hun verdriet moeten verwerken, zich niet nochmaals in hun lijden gewreven voelen doordat hun leed niet erkend wordt en eenzaam gedragen blijft.