Het zal helemaal begin 1970 geweest zijn dat ik een eerste keer het woord 'wegwerpmlaatschappij' gehoord heb. Rond die periode kwamen dan ook de eerste plastic flessen op de markt. Ik had er van gehoord, een tijdje voor ik er een gezien had en was dan ook erg telleurgesteld, had een doorzichtige plastic fles verwacht, met een schroefdop, hetzelfde als de glazen flessen. De eerste plactic flessen waren echter melkwit en bevatten voornamelijk melk, ongeveer zoals deze er nu nog uit zien.
De bedenker van het woord wegwerpmaatschappij was waarschijnlijk verontwaardigd door het feit dat die flessen gemaakt werden om één keer te gebruiken en weg te gooien. Wist hij veel dat het toen nog maar het topje van de ijsberg was.
Vandaag zijn we geneigd om alles weg te werpen. Niets is nog duurzaam, zaken worden niet meer gemaakt om mee te gaan. Er wordt berekend hoelang een onderdeel van een geheel mee moet gaan, het zal niet sterker gemaakt worden dat dat waar ze nog een klein beetje mee weg kunnen. Het is immers de bedoeling dat je snel genoeg terug in je geldbeugel tast voor een nieuw exemplaar. Als je ergens tweee jaar garantie op krijgt wees dan maar zeker dat je net voor die twee jaar om zijn er brokken gaan vallen. Nieuw product, geen garantie. De economie moet draaien heet het dan. En dan spreek ik nog niet van de ontzettende afvalberg dat dit allemaal meebrengt en het geld dat ook daar weer mee verdiend wordt.
Maar jammer genoeg gaat het niet alleen om zaken, dingen die je al dan niet voor kiest om weg te gooien en op nieuw aan te schaffen.
Het vergaat mensen evenzo.
Relaties: als het niet zo goed lukt, beetje ruzie, ach wat, dan dump je je vrouw/man toch, ander en beter. En liefst nog voor een jonger model natuurlijk. Of je gaat gewoon alleen verder, beetje krap financieel maar je kan tenminste je zin doen, moet met niemand meer rekening houden.
Die kinderen zullen dat wel overleven, veel verschil gaat dat niet maken, aandacht voor hen is er toch al amper.
De kinderen zelf kunnen ook gedumpt worden als ze wat 'moeilijk' zijn. Als je geld hebt stop je hen in een exclusief internaat, anders zal de bijzonder jeugdzorg zich wel over hen ontfermen, je moet gewoon zien dat hun toestand schrijnend genoeg is. Dumpen in een instelling dus.
Ook onze 'leiders', de politici houden van wegwerp, de dumpmode. Is er ergens iets dat mis loopt zal er een kop of twee moeten rollen. Liever de verantwoordelijkheid doorschuiven naar een ander, die dan gemakkelijkheidshalve gedumpt wordt en plaats maakt voor de volgende die ook bij de eerste fout kan gedumpt worden. Zo zijn er meer postjes te verdelen want al dievolgers moeten beloond worden.
Als je pech hebt op je werk, zeker nu met de economische crisis heb je kans dat jij de volgende zal zijn die gedumpt wordt. Zeker als je al een beetje ouder bent, en daarom duurder, of nog maar net begonnen en dus weinig ervaring, kan je naam Barbertje worden.
Vriendschappen, ook die zijn wegwerp. Vooral in deze internetwereld. Je kan op Facebook, Netlog en wat nog, gemakkelijk honderden 'vrienden' hebben die je dan met een muisklik wegtovert als ze je niet meer aanstaan. Holt dit soort praktijken het woord 'vriendschap' dan niet uit? Weten kinderen, die vollop bezig zijn met virtuele vriendjes, dan nog wel wat echte vriendschap betekent?
En voor hen die het dan allemaal niet meer zien zitten is er de ultieme wegwerpactie: je kan jezelf weggooien. Gedeeltelijk, beetje bij beetje door het misbruik van drugs en alcohol of in één keer door zelfdoding. En is het dan nog zo verwonderlijk dat de zelfmoord cijfers zo drastisch stijgen? Als aan zo weinig nog waarde gehecht wordt, als alles zo gratuit is, is het leven zelf dan nog iets waard?
Daarom, misschien toch reden om eens in eigen ziel te kijken. Waar hechten wij nog waarde aan?
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten