Gisteren was er grote crash bij Twitter en in mindere mate op Facebook.
Volgens CNN had dit een ongelooflijke impact op Twittergebruikers. Sommigen raakten echt in paniek en hadden het gevoel dat ze een ledematen kwijt waren of voelden zich naakt.
Twitter ken ik niet, ben ik niet bij aangesloten en ben dit niet van plan. Net zomin als ik van plan was om me op Facebook aan te sluiten. Ik had al wel het gevoel dat dit wel eens verslavend zou kunnen zijn en teveel tijd in beslag zou kunnen nemen.
Maar ik ben bezweken onder de 'druk'. Ik voelde me ver de laatste der Mohikanen onder mijn vrienden en kenissen.
En ja, het is inderdaad vrij verslavend. En misschien is het hier om niet meer weg te denken zoals er in het artikel van CNN beweerd wordt.
Net zo met andere dingen die we zo gemakkelijk vinden en waar we zo snel afhankelijk van worden.
Zo is mijn digicorder (of tenminste de transfo er naartoe) sinds gisteren ook kapot. Met gevolg dat ik opgenomen programma's niet meer kan zien of geen programma's opnemen. Ik was zo gewoon geraakt aan het tv kijken in mijn eigen tijd op mijn gekozen momenten. Ik ga niet zeggen dat ik panikeerde maar ik ben wel een beetje 'pissed off'.
En op zo'n momenten is er het gedacht: goed dat er nog Facebook is. Wat heet god natuurlijk.
Ik ben er wel van ovettuigd dat na enkele dagen, misschien weken, je die zaken niet meer zal missen maar ik ben er evenzeer van overtuigd dat je de eerste dagen vaak zal denken dat je 'alle fun' mist terwijl je eigenlijk net zo goed een boek kan lezen of als je toch met mensen in contact wil zijn je hen zelf IRL (in real live) kan zien.
Het idee dat je ook mensen IRL kan zien wordt zo bizar, excotisch, het wordt al bijna 'normaler' om mensen online te zien.
Maar ondertussen zitten we toch te Twitteren of te Facebooken.
Denken we er zelfs nog bij na dat we er eigenlijk op deze manier zelf voor zorgen dat een Big Brother waarschijnlijk heel weinig moeite moet doen om heel veel van ons te weten te komen? Ik kan me voorstellen dat alle inlichtingendiensten in hun vuistje zitten te lachen met al die dommeriken die zoveel info te grabbel gooien.
En dan maar wetten op de privacy stemmen en fine-tunen.
Daarbij komt dat mensen op die manier weer makker en gewilliger worden. Paniek als de virtuele wereld even verdwijnt? Dan is de bevolking bijna gaar om ook voor die diensten te gaan betalen én weet de overheid tenminste waar ze zitten, thuis, voor hun pc.
Net zoals er in Iran een verbod op de hadj is, uit schrik voor de Mexicaanse griep zogezegd, maar volgens mij om samenscholingen te voorkomen, zal er bij ons niet zo snel samengeschoold worden want niemand kan weg van zijn PC scherm.
Nu ja, zo'n vaart zal het wel niet lopen. Zolang we niet écht verslaafd worden.
Ik ga er in ieder geval eens zwaar over nadenken of ik met Facebook nog lang wil doorgaan. 't Zal, als ik beslis om Facebook vaarwel te zeggen, even op mijn tanden bijten zijn maar dan moet dat maar zo.
Posts
2 opmerkingen:
Dat er veel kunnen meekijken om te zien wat we doen en laten, dat hebben we veel zelf in de hand. Meedoen aan al die "geweldige" kwisjes, spelletjes, verjaardagskalenders waar we iedereen (die meedoet) de toegang geven tot onze gegevens.... tja, dan zoeken we het zelf wel een beetje...
Voor onze mooie ogen doen ze dat niet.
In de apenbomen houden de dominaten apen de anderen oo in het oog. En de wijkagent in Ronse ook! En de collega's op je werk ook. En de agenten die je auto flitsen blijkbaar ook!
Een reactie posten