Overpeinzingen van op een Parijs balkon.

Je ziet veel, als je een paar dagen regelmatig op hetzelfde balkon zit, uitgevend op een Parijse boulevard. Een stuk van het dagelijkse leven van de inwoners, de autochtonen. Die zijn hier bijna even vaak zwart of een deel uit het spectrum van cafée russe naar Michaël Jacksons Ebony als blank. (wel zot dat juist hij dat moest zingen, hij die ook een groot deel van het spectrum heeft doorlopen om witter dan een blanke te eindigen.)

Ook een stuk van de vakantie van de toerist. Gemakkelijk herkenbaar, ze hebben altijd een ontplooide map in hun hand en kijken rond. De Parijzenaar kijkt niet rond, die kijkt voor zich.

(Nog even een tussenhaakjes: waarom, als we mensen indelen, noemen we halfbloeden kleurlingen of zwarten of negers ofnoem maar op? Ze hebben evenveel recht op de benoemiing blank als op die anderen. Wie van ons gaat zijn halfbloed vriend,vriendin, kennis of wat dan ook anders zien als een kleurling? We zijn dus allen rascist!!!)

Je leert de plaatselijke clochard en clochardinne kennen. Ze hebben een een vaste stek maar ook een ‘social network’. Ze komen samen overdag in het parkje. Ze kletsen wat. En o wee als er iemand zich niet bewust van hun territirium toch plaats neemt op een bankje in hun stukje park. De volle lading wordt met animo gegeven. In het Frans, er wordt niet bijgevraagd of ze het wel hebben verstaan. De toon echter is duidelijk en overtreders druipen af.

Je ziet hoe de dame clochard haar waardigheid en vrouwelijkheid hoopt te behouden. Ze draagt nog nepjuwelen en goud, met of zonder karaat, dat laat ik aan de kenner over.

Elders zag ik een clochard met een duitse herder. Mét pups. Die vroegen zich niet af wat er zal gebeuren als het hier straks terug min tien is. Of het Eetje dat baasje gaf uit de vuilbak van MacDonalds of de Hilton kwam. Die honden zijn, ben ik van overtuigd, beter af dan een aantal honden die ik weet zitten. Op de buiten. Bij rijke mensen. Mét villa en kooi van twee op twee. Die honden zijn neurotisch, lopen dwangmatig de tralies van hun kooi stuk.De hond met de pups lag ontspannen haar pups te zogen waar iedereen voorbij komt. (bedenk iets, zou dat in een dierenziekenhuis mogen, pupjes voeden?) Ze kan overtuigd zijn van haar baasjes eeuwige affectie, heeft veel meer ontspanning en verstrooiing.

Ik stond daarstraks stil, (op vakantie kan je dat) toen ik een vrouw in paniek lopen naar haar auto waar de klem werd op gezet om weg gesleept te worden. Ze vloekt naarde man die de sleep wil doen. Hij verwijst haar, in de war, naar een politiewagen, een eindje verderop. De vrouw heeft een beter idee en stapt in haar wagen en bougeert niet meer. De sleper loopt naar de agente. Die heeft blijkbaar beter te doen want komt niet onmiddellijk mee. Sleper terug naar vrouw. Hij probeert haar te overtuigen dat hij enkel opdrachten uitvoert, dat ze naar de agente moet gaan om de zaak ongedaan te maken. Vrouw bougeert nog steeds niet. Na een minuut of vijf komt de onverbiddelijke agente met de vrouw praten. (ik had haar vijf minuten voordien al een parkeerticket zien uitschrijven aan een man die net iets kwam leveren maar waar ze ook geen medelijden mee had) De ongelukkige vrouw zat nog steeds onbuigzaam te wezen en was niet overtuigd van de agentes wetten. Wat deze halsstarrige vrouw uiteindelijk gezegd of gedaan heeft kon ik niet horen (of zien, is er geld van portefeuille verwisseld?) maar de sleper heeft het onderspit gedolven en heeft de auto uit zijn boeien bevrijd.