het failliet van ons onderwijs

De mate van prioriteit dat door de overheid gegeven wordt, bepaalt naast de opvoeding door de ouders, het soort volwassenen dat wij klaarstomen.

Dat het onderwijs in Japan toch wel afgesteld wordt op het bedrijfsleven met efficiëntie, drill en drive, bewijzen deze beelden.

Ons onderwijs loopt al jaren mank. Steeds meer jongeren haken gewoon af. Sommigen zoeken hun plaatsje op de arbeidsmarkt, andere slaan een andere weg in.

Ik ken geen cijfers maar zou die wel dolgraag zien.

Elk jaar hoor ik van meer en meer scholieren die in het reguliere onderwijs niet passen, of misschien beter gezegd, voor wie het onderwijs niet is aangepast. Ik spreek da niet van scholen voor bijzonder onderwijs of de niet zo snuggere leerlingen. Zij gaan elk jaar in grotere getallen hun kans wagen bij de Centrale Examencommissie waar velen onder hen ook slagen. Met zelfstudie. Zonder leerkrachten. Wat zegt ons dat?

Zeg nu zelf, als je een hele dag moet vergaderen gaat je dat ook niet gemakkelijk zitten? Eén dag misschien wel maar stel dat je dag na dag moet vergaderen. Over zaken die je eigenlijk geen ballen interesseren. Zou jij het vol houden? Het wordt wel van onze kinderen en scholieren verwacht. En als ze dan de verveling willen doorbreken zijn ze stoorzenders, worden ze buiten gestuurd en is de neerwaardse spiraal gestart. En het zijn steeds de jongeren die aan het kortste eind trekken. Zij worden beoordeeld door de leerkrachten. Ik heb nog nooit gehoord van leerkrachten die geëvalueerd (bindend) werden door leerlingen.

Op andere plaats is er gewoon geen geld. Daar lossen ze de toegang tot onderwijs en educatie op een andere manier op. Zo ver hoeft het bij ons toch niet te gaan? Want zoals steeds is het een zaak van middelen en visie. Wat heeft een overheid over voor de toekomst?